Een boek vol ervaringen van jongvolwassenen die hun ouder verloren. Geen zware kost, maar een luchtig boek met verhalen van ervaringsdeskundigen. Ameline Ansu wil de dood beter bespreekbaar maken in Nederland. Dit boek is een mooie stap in de goede richting.
Van harte condoleert van Ameline Ansu lees je in een tuig uit. De persoonlijke verhalen, verschillende perspectieven en fijne thema’s in dit boek maken het tot een heerlijke plek om herkenning te vinden als rouwende jongvolwassenen. In het boek vertellen Ameline en vijf anderen ervaringsdeskundigen hoe zij het verlies van hun ouder en de rouw die erop volgde hebben ervaren. Elk thema wordt dus vanuit de perspectieven van de verschillende personen omschreven, waardoor het heel makkelijk is om herkenning te vinden en je tegelijkertijd te laten inspireren. Ondanks dat er veel adviezen en tips zitten verwerkt in het boek, heb je geen moment het idee dat er met het vingertje wordt gewezen. Dat kan nog weleens vervelend zijn bij rouwboeken die pretenderen de oplossing of de juiste manier te hebben. Rouwen is een uniek proces voor iedereen, daarom is het fijn om vooral verhalen te kunnen lezen waarin je jezelf kunt herkennen. Extra fijn aan dit boek is dat Ameline aan het einde van elk hoofdstuk kort samenvat welke tips er in het hoofdstuk naar voren zijn gekomen.
Ameline is socioloog en studeerde journalistiek. Ze was mantelzorger voor haar moeder, totdat zij in 2010 overleed. Ameline was 23 jaar toen dit gebeurde. Haar vader stierf een paar jaar later plotseling tijdens de ebola-uitbraak in Sierra Leone. Ze vloog naar Freetown om hem te begraven.
Ik ben niet alleen
Het boek heeft me vooral achtergelaten met een gevoel dat ik niet alleen ben en dat mijn ervaringen niet uniek zijn. Natuurlijk, niemand heeft het overlijden van mijn moeder zo ervaren als ik, maar het is fijn om soortgelijke verhalen te lezen. Niet alleen de verhalen waar ik herkenning in vond, maar ook juist de verhalen die recht tegenover dat van mij stonden hebben mij ontzettend geïnspireerd. Het kan ook anders, dat is fijn om te weten.
Openbaring
Het gekke was dat ik er in dit boek achter kwam dat mijn moeder palliatieven sedatie had gekregen. Dan krijgt iemand steeds een beetje slaapmiddel toegediend en word je in slaap gehouden zonder dat je eten of drinken krijgt. Mijn moeder wilde graag euthanasie toen het haa r teveel werd. Dit was geregeld, maar de arts was op vakantie, dus moesten we het met een slaapmiddel doen tot hij terug was. Op vrijdag werd het slaapmiddel toegediend en op maandag overleed mijn moeder op een ‘natuurlijke’ manier. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat we haar vrijdag een slaapmiddel gaven. Ik heb haar lief toegesproken en gezegd dat ze het kan, dat ik van haar houd en dat ik bij haar blijf. Geen moment heb ik erbij stilgestaan dat dit het laatste moment zou zijn dat mijn moeder me aan zou kijken en me zou horen. Ik was ervan overtuigd dat ze maandag, voor de euthanasie nog even wakker zou worden, maar dat het beter was haar tot die tijd in slaap te houden. Blijkbaar heet dit proces palliatieven sedatie. Gek om erachter te komen dat ik dit nooit heb geweten.
"Mijn moeder broertje en ik hebben toen bewust gekozen voor palliatieven sedatie. Dan krijgt iemand steeds een beetje slaapmiddel toegediend en word je in slaap gehouden zonder dat je eten of drinken krijgt."
Ik heb deze zin wel vier keer gelezen, toen ik dacht: Dat heb ik bij mijn moeder gedaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zeker weten of ik dit van tevoren had willen weten, aangezien dat het moment nog veel zwaarder had gemaakt.
Handige tips
Ik had gewild dat ik dit boek al had gelezen toen mijn moeder nog leefde. Hoewel ik toen bezig was met veel belangrijkere dingen, zoals lekker met m’n mams naar het strand gaan. Ik heb veel tips in het boek gelezen die ik had willen weten voor ze overleed. Ik zal je er eentje prijsgeven, maar voor de rest zul je het boek moeten lezen.
"Bij de rouwkaart van mijn moeder hadden wij een apart briefje gestopt met de vraag of iedereen een persoonlijk bericht, een foto of een opgeschreven herinnering mee wilde nemen. Die heb ik vervolgens in een herinneringsboek geplakt dat bij mij in de kast staat.”
Geniaal. Als ik dit eerder had gelezen, dan had ik zeker ook een briefje bij de rouwkaart gestopt. Gelukkig zijn er mooie manieren om alsnog de herinneringen en verhalen van anderen te verzamelen.