In storytime deel ik korte verhalen uit het boek dat ik ooit schreef over het verlies van mijn moeder. Het boek dat nooit af zal zijn en daarom nooit uitgegeven zal worden. Vandaar dat ik de verhalen graag op deze manier alsnog met jou deel.
Ik zal je het jaloersmakende verhaal van mijn intens gelukkig jeugd besparen en doorspoelen naar het jaar dat ik 20 was. De nieuwsgierige kleuter, fladderende tiener, puistige puber en rebellerende jong volwassenen. Mijn moeder had inmiddels veel verschillende Linda’s meegemaakt, maar we waren nog steeds niet bij elkaar weg te slaan. Zelfs toen ik op kamers ging spraken we elkaar elke dag.
Nu klinkt het misschien alsof dit een hele ongezonde relatie was waarbij we veel te veel aan elkaar hingen en misschien was dat het ook wel, toch heb ik het niet zo ervaren. Mijn moeder en ik waren close op een manier dat we veel liefde voor elkaar hadden, goed konden praten over alles en elkaar steunden door dik en dun. Zat mijn moeder met twijfels over haar werk, dan trok ik haar over de streep om haar baan op te zeggen. Ik was een kind dat heel vroeg zelfstandig was en alles zelf wilde doen. Probeerde mijn moeder me te beschermen voor fouten, dan zei kleine Linda: “Ik heb het recht om mijn eigen fouten te maken.” Wilde ik iets doen, dan deed ik het. Was het spannend, dan deed ik het des te liever. Een zoektocht naar uitdaging, die mijn moeder wellicht lastig vond, maar die ik wel duidelijk van haar heb georven. Voel je angst, zo’n rare kriebel in je onderbuik? Dan ga je de juiste kant op.
Op kamers
Thuis was mijn veilige basis, iets waar ik op de terugweg uit school al naar kon verlangen. Natuurlijk is het ontzettend fijn om een plek te hebben om helemaal jezelf te zijn, maar het daagt je weinig uit. Ik had grootste reisplannen, maar ook ontzettende heimwee. Het leek me daarom verstandig om op kamers te gaan, ook al was dat niet perse nodig. Op deze manier pushte ik mezelf om mijn grenzen te verleggen. Op kamers gaan was iets wat mijn moeder vroeger graag had willen doen, maar niet mocht. Ze vond het fantastisch dat ik op kamers ging, al vond ze het wel lastig dat ik alles al had geregeld zonder het te vertellen. Dit was mijn project om los te komen van mijn veilige basis, dus had ik expres alles in het geheim geregeld. Ik had kamers bezichtigd en toen ik de perfecte kamer had gevonden ook direct een aanbetaling gedaan en een contract getekend. Pas nadat alles geregeld was, vertelde ik het mijn moeder. Natuurlijk vond ze het ook lastig, maar ze steunde me vol enthousiasme.
Ik zie haar nog staan ik het raam van mijn kamer, met een veel te wijd tshirt en verfspetters op haar gezicht. Ze was nog eerder begonnen als ik. Mijn kamer was felgroen toen ik hem begon te huren, iets waar mijn moeder nog behoorlijk van schrok, maar waar ik doorheen prikte. Het was een prachtige kamer die met een likje verf, of beter een paar potten verf, fantastisch werd.
Met zonder moeder
De eerste avond dat ik daar alleen in mijn bed lag heb ik mezelf in slaap gehuild. Ik voelde me alleen, ik kon me niet herinneren waarom ik dit ook alweer wilde en ik vond de grote boze stad maar eng. Ik heb wel 9 keer het slot van mijn deur gecheckt en heb met het licht aan geslapen. Dramatisch, maar gelukkig wende het snel. Voor ik het wist spijbelde ik van school om lekker op mijn kamertje te kunnen chillen. Mijn stekkie. Ik had niet het idee dat mijn moeder veel moeite had met mijn vertrek. We moesten weer even opnieuw ons plekje vinden. Ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn moeder voor het eerst bij me op bezoek kwam. We dronken thee, kletsen en maakte een wandeling. Het was even zoeken naar de nieuwe verhouding. Je moeder komt op bezoek in jouw huis, dat voelt vreemd vertrouwd, maar toch ook heel nieuw. Toen we ons wandelingetje langs de singel maakte, vertelde mijn moeder dat ze er ook wel even moeite mee had gehad, maar dat ze me vooral ook de ruimte wilde geven. Ze wilde niet teveel langskomen en zich opdringen, omdat ze begreep dat ik dit voor mezelf deed. Van mijn vader hoorde ik later pas hoe moeilijk ze het er echt mee had gehad. De slapeloze nachten en huilbuien had mijn moeder voor het gemak even weggelaten uit haar versie van het verhaal.
Deze fantastisch tijd op kamers lijkt inmiddels jaren geleden (misschien omdat het ook jaren geleden is). Na iets meer dan een jaartje op kamers te hebben vertoefd, trok ik terug naar hotel mama terwijl ik stage liep in Amsterdam en vervolgens mijn minor uitvoerde in Leiden. Mijn kamertje in Rotterdam was mijn eerste eigen plek. Met allemaal eigen verantwoordelijkheden en een geheel eigen bewogen leventje vol avonturen. Het is heel gek om me te bedenken dat dit het enige huisje is dat mijn moeder heeft meegemaakt. Ik was de eerste van het gezin die uit huis ging en na iets meer dan een jaar was ik alweer terug. In mijn moeders leven was er alleen ons gezellige huis aan de Vondellaan en mijn kleine uitstapje naar de ruimte van 15 m2 aan de Spoorsingel in Rotterdam. Dat was het.
Mijn Huis
Op dit moment zit ik in mijn eigen achtertuin, onder de parasol, terwijl ik de woordenbrei uit mijn hoofd op papier knal. Ik kijk om me heen en observeer mijn huis. Het is een vrolijk, kneuterig huisje dat vol staat met gekleurde bloemen en uit de hand gelopen planten. Een heerlijk jaren dertig huis met karakter en een gezellig warm gevoel. Het blijft vreemd me te beseffen dat mijn moeder dit huis nooit heeft gezien. Nouja, wellicht heeft ze er weleens naar binnen gepiegd als ze erlangs fietste, maar ze had niet kunnen weten dat ik hier ooit zou gaan wonen. Laat staan hoe het eruit zou gaan zien en hoe mijn vriend en ik hier samen ons leventje opbouwen. Ik kan nog niet geloven dat mijn moeder hier nooit op de bank zal zitten met opgetrokken knieën en een kop warme thee tussen haar handen. Dat we nooit samen in de achtertuin zullen zitten, kletsend over de week terwijl we een spelletje scrabble spelen. Ik weet zeker dat als mama er nog was geweest, we er al een aantal logeerpartijtjes op hadden zitten.
Logeren
Zelfs toen ik nog thuis woonde ging ik weleens bij mama logeren. Mijn vader werd naar de logeerkamer gewezen, zodat ik bij mijn moeder in het waterbed kon slapen. We kochten dan iets lekkers te snacken, huurden een film (nee, er bestond nog niet zoiets als netflix) en installeerden ons in het bed voor een officiële sleepover. Nadat de film gekeken en uitgebreid beoordeeld was, kropen we onder de dekens en kletsen we over van alles en nog wat. Het was vaak mijn moeder die het eerste begon te hummen omdat haar vermoeidheid het begon te winnen. Dan kroop ze dicht tegen me aan en vielen we in slaap. ‘s- Ochtends werd het evenement feestelijk afgesloten met een ontbijtje op bed, dat mede mogelijk werd gemaakt door mijn vader. Dit zijn mooie herinneringen van tradities die we eeuwig vol hadden gehouden, want ook toen ik op kamers zat werd er fanatiek gelogeerd. Het zijn dit soort herinneringen die ik zo mooi en ook zo pijnlijk vind, want we hadden nog zoveel slaapfeestjes voor de boeg.